🐵 Klaps Dla Dziecka Forum

Trudno zapanować nad własnymi emocjami, gdy dziecko jest nieposłuszne, zachowuje się arogancko, coś wymusza, marudzi. Głównie z bezsilności i z braku wiedzy rodzic daje dziecku "niewinnego” klapsa. Tymczasem klaps i inne kary fizyczne mogą doprowadzić do długoterminowych problemów z zakresu zdrowia i rozwoju dziecka. Jak nie popełniać tego błędy i zastąpić klapsa inną reakcją? Według naukowców kara cielesna jest związana ze zwiększoną agresją i zwiększa prawdopodobieństwo, że dzieci będą buntowały się w przyszłości i popadały w uzależnienia. Uderzenie dziecka powoduje obrażenia, których nie złagodzi przytulanie i pocałunki. Dowiedz się, co jeszcze klaps robi z psychiką dziecka. Jak klaps wpływa na dziecko?Jeśli chodzi o to, czy klapsy zmniejszają agresję u dziecka i złe zachowanie, odpowiedź brzmi - zdecydowanie nie. Wbrew temu, co mówią zwolennicy kar cielesnych, badania, którymi objęto sto sześćdziesiąt tysięcy dzieci, sugerują, że kary fizyczne wzmagają agresję, antyspołeczne zachowania, trudności poznawcze oraz problemy ze zdrowiem pozoru „niewinne” klapsy wiążą się z podobnymi skutkami do tych dzieci, które doświadczają przemocy fizycznej. Elizabeth Thompson Gershoff, znana z badań nad wpływem kar cielesnych na dzieci, na jednym z wystąpień powiedziała „Klapsy powodowały niezamierzone szkodliwe konsekwencje i nie wywoływały ani natychmiastowego, ani bardziej długofalowego posłuszeństwa, czyli efektów, których rodzice oczekują, dyscyplinując swoje dzieci”.Naukowych doniesień, które potwierdzają szkodliwe działanie klapsów na psychikę dziecka, jest oczywiście dużo więcej. Każde z nich pokazuje, że kary cielesne i tzw. "niewinne klapsy" mają one tak samo długoterminowy negatywny wpływ, jak traumatyczne wydarzenia życiowe, np. wykorzystywanie seksualne lub rozwód każdym człowieku karanym klapsem w dzieciństwie drzemie strach małego dziecka, że zostanie ukarane, jeżeli zbuntuje się przeciw postępowaniu rodziców. W ten sposób zabija się poczucie tożsamości, umiejętności rozpoznawania i nazywania własnych uczuć i potrzeb. Stosując kary cielesne, wychowuje się posłusznych, dostosowanych ludzi, którzy żyją w ustawicznym strachu przed karą. Dzieje się to dlatego, że motywem przewodnim dzieciństwa było: „Nawet jeśli rodzice podnoszę na ciebie rękę, robię to tylko dla twojego dobra”. Tak samo zachowuje się każde maltretowane dziecko, chcące Polsce najczęstszą formą kar fizycznych stosowaną przez rodziców w Polsce są właśnie klapsy. Większość rodziców (55%) przynajmniej raz dała dziecku klapsa, a co czwarty (25%) robi to od czasu do czasu. Ci, którzy to robią twierdzą, że nie wyrządził im żadnej krzywdy. Mówią: „Ja też dostawałem klapa od rodziców i żyję”. A gdyby tak przewrotnie spytać: „A czy teraz też chciałbyś być karany klapsem, np. w pracy, gdy coś pójdzie nie tak?”.Na szczęście w społeczeństwie pojawia się też myślenie o klapsie, jako czynieniu krzywdy. Widać to wtedy, gdy rodzic zaczyna przyznawać się, że jest w nim poczucie winy, po tym, jak dał klapsa. To daje nadzieję, że coś się w tej kwestii zmieni. Dlaczego klaps jest zły?Kiedy dziecko przychodzi na świat, potrzebuje przede wszystkim miłości rodziców, to znaczy uwagi, opieki, życzliwości, pielęgnacji i bliskiego kontaktu. Jeżeli tego wszystkiego doświadcza, jego ciało zachowa dobre wspomnienia, a człowiek dorosły będzie umiał przekazać tę miłość własnym jednak tego wszystkiego zabrakło, w człowieku przez całe życie pozostaje tęsknota za zaspokojeniem jego pierwszych potrzeb. Psycholożka Alice Miller w książce „Bunt ciała” ujęła to w ten sposób: „Inaczej mówiąc, im mniej dziecko otrzymało miłości, im bardziej było odrzucone i maltretowane pod pozorem wychowania, tym bardziej człowiek dorosły przywiązany jest do rodziców i osób, na które przeniósł swoje oczekiwania, w nadziei, że kiedyś zostaną spełnione”.Klaps jest zły z co najmniej 6 powodów: Uczy dziecko, że przemoc jest dopuszczalnym sposobem wyrażania gniewu i radzenia sobie z konfliktami. Klaps to celowe zaszczepianie dziecku bólu. Klaps jest szkodliwy emocjonalnie dla rodzica i dziecka. Warto zastanowić się, czy kiedykolwiek czułeś się wspaniale po uderzeniu dziecka? Klapsy często prowadzą do wyrzutów sumienia, poczucia winy i wątpliwości co do tego, jakim jest się rodzicem, człowiekiem. Klapsy są traumatyczne, sprawiają, że dziecko czuje, że coś jest z nim nie tak, co prowadzi do kolejnych problemów. Klapsy wysyłają dziecku informację o jego bezsilności. Dziecko jako człowiek, czyli osoba ludzka, zasługuje na szacunek. Brak szacunku wobec dziecka prowadzi do jego uprzedmiotowienia. Klaps odbiera szacunek, łamie zaufanie i narusza poczucie bezpieczeństwa dziecka. Klaps zatrzymuje skuteczną komunikację. Kiedy dziecko jest karane, w jego głowie pojawia się myślenie: „Gdyby moja mama mnie kochała, nie uderzyłaby mnie, nie krzyczałaby na mnie i nie odesłałaby mnie do pokoju”. Kara w postaci klapsa nie uczy niczego poza strachem. Poza tym, kiedy dziecko jest małe, najprościej dać klapsa, ale kiedy wchodzi w wiek nastoletni i zaczyna górować nad rodzicem, ta metoda nie działa, a żadna ze stron nie nauczyła się radzić z trudnymi Agresja w szkołach rujnuje psychikę uczniów! Wzrasta liczba samobójstwCo zamiast klapsa?Jeśli zapyta się rodziców, jak radzą sobie z atakami złości i trudnymi zachowaniami, ponad połowa z nich odpowiada, że często starają się odwrócić uwagę dziecka, żeby skupiło się na czymś innym. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że to dobra strategia. Dziecko się uspokaja, rodzic też, trudna sytuacja zostaje zażegnana. Czy jednak, aby na pewno jest to dobre?Okazuje się, że odwracanie uwagi również jest również szkodliwą techniką wychowawczą. Dlaczego? – bo nie pozwala dziecku wyrażać emocji w bezpiecznych warunkach, a konkretnie w obecności kochanej zatem należy robić, gdy dziecko jest niegrzeczne? Co zamiast klapsa?Bliskość powinna pojawiać się zawsze na samej górze listy zaleceń, kiedy chodzi o radzenie sobie z niepożądanymi zachowaniami dziecka. Jeśli twoja więź z dzieckiem jest z jakiegoś powodu osłabiona, to od jej wzmocnienia należy zacząć rozwiązywanie problemu. Wymaga to przede wszystkim uwagi i wskazówki dla rodzica – słuchaj tego, co dziecko ma ci do powiedzenia, patrz na nie, kiedy mówi, rozmawiaj z nim w taki sposób, aby być na jego poziomie, zarówno w sensie fizycznym, jak i przez pełne skupienie na rozmowie z nim. Kolejną skuteczną metodą jest naturalna konsekwencja, jak sama nazwa wskazuje, występuje jako naturalny rezultat działań. To oznacza, że ani dzieci, ani rodzic nie decydują o tym, co się wydarzy. Naturalne konsekwencje muszą występować bezpośrednio po zdarzeniu. Oto kilka przykładów naturalnych konsekwencji, na które można pozwolić dzieciom powyżej trzeciego roku życia. Dziecko powie coś niemiłego – zostaje na jakiś czas wykluczone z zabawy. Niezakładanie kaptura czy niekorzystanie z parasola w deszczu – może zmoknąć. Dotknięcie gorącego kaloryfera – lekkie oparzenie, może zaboleć ręka. Jak reagować, kiedy dziecko jest małe i wpada w złość, prawie instynktownie wyładowuje się na innych: uderza rodzica, rodzeństwo. Jak pomóc dziecku radzić sobie z emocjami, nie stosując kary, a jednocześnie dać do zrozumienia, że takie zachowanie jest złe?Rodzic powinien najpierw zrozumieć, że emocje są czymś normalnym i to, że się okazuje także, jest normalne. Następnie zastanowić się, co wpływa na agresywne zachowanie dziecka. Być może nie radzi sobie z emocjami w określonych miejscach albo środowiskach? Potem należy poważnie popracować nad więzią z dzieckiem. Można np. wyjść razem na spacer i dać poczucie, że może zawsze z rodzicem porozmawiać, pokazać, opowiedzieć o tym, co też wytłumaczyć, jak agresywne postępowanie wpływa na uczucia innych osób. Na wczesnym etapie, gdy dziecko ma np. 5 lat, nie ma jeszcze wykształconej empatii, więc nie może jeszcze w pełni zdawać sobie z konsekwencji swoich działań. Ważne jest wspólne wymyślenie sposobów dostosowanych do wieku, które pomogą w zmniejszaniu poziom złości i niewybuchaniu. Chodzi o techniki, które pomogą dziecku zareagować inaczej, poniżej kilka propozycji. Bardzo powolne wdychanie i wydychanie powietrza przy jednoczesnym liczeniu do dziesięciu. Zamykanie oczu i wyobrażanie sobie czegoś, co naprawdę uszczęśliwia dziecko. Strzelanie gumową bransoletką na nadgarstku. Ściskanie zabawki albo plasteliny w kieszeni. Klaskanie w rytm muzyki. Następnym razem, kiedy rodzic zauważa, że dziecku wzbiera się złość, może przypomnieć: „Nie ma nic złego w tym, że się złościsz. Pamiętasz, o jakich pomocnych technikach mówiliśmy?”. Warto też się zapytać, czy potrzebuje pomocy, żeby się to ważne, bo dzieci uczą się pozytywnych zachowań dzięki ćwiczeniom, przyjmują a własne to, co widzą w zachowaniu rodziców. Uczą się powodów swoich działań na podstawie tego, co słyszą i co im się mówi, ale to aktywna praktyka ma największy „Bunt Ciała” Alice Miller; „Łagodna dyscyplina” Sarah Osckwell-Smith; „Klaps – niewinna forma stosowania przemocy”, Aleksandra Kaczmarczyk.

^{Najczęściej wybieraną przez opiekunów formą fizycznego karania dzieci jest dawanie klapsów. Istnieje wiele przekonań o klapsach – że są skuteczne, uczą norm i zasad właściwego zachowania, zapobiegają agresji i są nieszkodliwe dla dziecka.}

Witam, Na zajęciach został przedstawiony mi temat: ''Klaps to obowiązek rodziców" jestem bardzo ciekawa, waszego zdanie na ten właśnie temat. Co sądzicie o klapsach w stosunku do dzieci, czy uważacie, że można w ostateczności się do tego posunąć czy jednak bicie dzieci powinno być całkowicie zabronione? Powinno dawać się klapsy delikatne, to europejska tradycja, kto nie dostawał klapsa ten potem się rozpieścił. Nie powinno się dawać klapsów, ale i te słynne karne jeżyki to bezsens. Dać się wychować bez tego :3Jared, dobra, toleruje to, że jesteś przeciwnikiem kar cielesnych. Ale wierzę, że jesteś zwolennikiem KAR: nagroda - kara. Czy wychowanie kompletnie bez reguł? Nagroda - kara akceptuję, chociaż moje zdanie niewiele ma tu znaczenia, bo nie chcę mieć dzieci :PA ja będę miał gromadkę, prawda, SAKALU? Hmmm ja dzieci raczej nie będę miał, bo z tego co wiem to ręka w ciąże zajść nie może. Jednak jeżeli są kary to powinny być też nagrody. Trzeba jakoś pokazać dziecku, że pewnych rzeczy nie powinno się robić. Nie wiem czy klaps jest dobrym rozwiązaniem, ale przecież takiemu małemu szczylkowi nie wytłumaczysz słowami. Małemu szczylkowi można wytłumaczyć gestami. Mnie na cielesnych chcieli dobrze wychować i nie wyszło, moje siostry już tak nie miały i jakoś to jest, przynajmniej u nich. Nie wiem. Ja mam mieszane odczucia. Ja byłem lany na maksa, bez taryfy ulgowej, podobnie zresztą było w szkole - też nas lano, ale generalnie nie bez powodu. Byliśmy rozwydrzeni na maksa - tylko terror i zamordyzm mógł nas okiełznać. Pamiętam doskonale, jak prawie doprowadziliśmy do depresji młodą nauczycielkę świeżo po studiach. Na jej lekcjach odbywały się dantejskie sceny, goniła nas po klasie z wielką, drewnianą listwą i pianą na ustach. Autentycznie miała pianę - to nie metafora. Byli też tacy nauczyciele, na których lekcjach panowała martwa, pełna przerażenia cisza; każdy bał się głębiej odetchnąć - ten potwór - nauczycielka, nazywała się Luszowicz. Tylko tacy nauczyciele, jak ona, ogarniali sytuację. Może dlatego nigdy nie chciałem i nie chcę mieć dzieciDzieci które doznawały przemocy, choćby w formie niby niewinnych klapsów, same są w przyszłości skłonne do jej stosowania. Da się wychować małego człowieczka bez tego, tylko to wymaga więcej wysiłku i cierpliwości. Tłumaczyć, tłumaczyć i jeszcze raz tłumaczyć, jeśli trzeba to i sto zgadzam się tłumaczyć z cierpliwością (to syzyfowa praca), ale i stosować system nagród i kar. Delikatna dyscyplina połączona z wolną amerykanką. Dobre proporcje. Zgadzasz się, jako matka? Nuncjusz, opisz swoje szkolne przygody w opowiadaniu, jestem nie tak, ale kara wcześniej zostaje omówiona, młody musi przyznać,że na nią zasłużył i ją zaakceptować. U mnie w domu do tej pory działa : )Moje dzieci (o ile będą) to będą dostawały tylko nagrody :D Coś zepsuje to od razu pompuje, a jak coś mu dobrze pójdzie to niech robi pompki! :DWiele mógłbym opisywać: co było w szkole, w wojsku, jak było jak byłem kloszardem. Wiele w moim życiu się wydarzyło, zbyt wiele. Wolę to w postaci anegdot wrzucać od czasu do czasu :)Czasem trzeba dać klapsa. Dziecko musi być musi być posłuszne? Wychowujemy dziecko czy niewolnika? Powinniśmy mu pokazać, że zasługujemy na szacunek, ale nie przez to, że jesteśmy rodzicami. Dlaczego mam szanować starsze osoby? Bo są stare? Nie zgadzam się, dziecko to nie automat, ma prawo myśleć samodzielnie a nie wykonywać komendy. Dla takich jak komandor, lepszy byłby nie będzie wiecznie młody; każdy w końcu będzie stary i ciekawe, jak teraz ta zbuntowana młodzież będzie podchodziła do kolejnych młodych, czy nie będzie chciała odrobiny szacunku. Nie dlatego, że jest się starym, a dlatego, że też kiedyś była młodym i przechodziła przez to samo i przeszła. Ma to już za sobą. Co pokolenie jest wyważanie mniej więcej tych samych drzwi, wiele się nie różnicieNuncjusz, wiem, czytam Twoje opowiadania krótkie i nie raz doszukiwałem się wątków autobiograficznych, a które to są - niech to pozostanie Twoją tajemnica :)Ja chciałbym zdobyć szacunek za moje czyny. Czy mi się to udaje? Ciężko mi to określić, ale nie będę szanował kogoś za wiek. Widzę jak się zachowują niektóre osoby, a to sprawia, że mój szacunek do nich praktycznie nie istnieje. Ej, długo trzeba czekać, żeby dodali mój tekst na stronę? Przez pewien czas sama zajmowałam się opieką nad grupą dzieciarni i wiem, że żeby zyskać szacunek, wcale nie trzeba wiele robić, wystarczy słuchać, nie lekceważyć i być elastycznym. I pamiętać, że kiedyś i wół cielęciem był. Komandorze, około trzech ale w tym momencie mówisz po prostu o człowieku, jakim on jest. Co tu ma wiek do rzeczy? Nikt nie był zawsze starym i nikt nie będzie zawsze młodym pupa musisz czekać na admina, od pół godziny do nawet kilkunastu godzin - aż będzie on lineMoże jako nastolatka nie powinnam się odzywać, ale jako harcerka mam trochę jednak do powiedzenia. Przeprowadzam zbiórki niekiedy nawet dwudziestce dzieci, które są w wieku czwartej do szóstej klasy podstawówki. Zdarzały się też klasy młodsze, ale nie na tyle często bym mogła coś powiedzieć. Wracając. Moje koleżanki prowadzą drużynę dla klas właśnie 4-6. Jest ich w kadrze obecnie trzy, więc jako osoby starsze od tych dzieci (są w moim wieku) powinny sobie jakoś radzić. Ale niestety często tak nie jest. Dzieci krzyczą, nie słuchają i robią niekiedy, co chcą. Chcąc mi to pokazać, moja przyjaciółka zaprosiła mnie na zbiórkę. Co prawda podniosłam głos kilka razy, żeby mogli mnie usłyszeć (w harcerstwie jest kilka haseł, które nakazują ciszę np. "Gaduły!" a dzieci "Sza!", "Szum!" - "Boom!", "Chcę powiedzieć kilka słów"-"My słuchamy, a ty mów" i tak dalej. To własnie ich używałam), ale generalnie dzieci robiły wszystko, o co prosiłam. Odzywały się do mnie z szacunkiem, czyli "druhno", podchodziły, żeby poprosić o pomoc i tak dalej. A potem pomimo dyscypliny, którą trzymałam (a jak wiadomo, dzieci jej raczej nie lubią), zapytały mnie, czy zostaję na dłużej, bo mnie polubiły. Teraz pytanie.. Czego to jest kwestia? Kiedyś stosowałam system na cukierki. To znaczy mówiłam, że jeśli się spiszą, to dostaną jakieś słodycze, a jeśli nie, to nie dostaną nic. Sprawdzało się perfekcyjnie, ale trochę bankrutowałam na tych wszystkich czekoladkach. Spróbowałam więc zadziałać samym podejściem. Na zbiórkach jestem radosna i optymistyczna, zwracam się z szacunkiem do wszystkich dzieci. Nawet gdy mam okropny dzień, uśmiecham się i tego nie okazuje. Próbuję robić rzeczy ciekawe dla nich, jednocześnie ich ucząc. I działa. Nie wiem, jak to by się sprawdziło w domu z dzieckiem, ale z całą dwudziestką słów " zwracam się z szacunkiem do wszystkich dzieci..." to odpowiedź na wszystkie bolączki rodziców, opiekunów, wychowawców. Dziecku, jako człowiekowi należy się szacunek, który z pewnością odwzajemni, dodając do tego kilka bonusów, takich jak przywiązanie czy szczerość. Sileth, dajesz młodszym kolegom doskonały przykład. Myślę, że i wielu dorosłych mogłoby się sporo od Ciebie nauczyć. Jestem zdania, że klaps to nie tylko przemoc fizyczna, ale i to śmieciowe wątki wyrastaly jak grzybica na basenieI jeszcze do tego przemoc manualna bo ręka boliKlops prawem nie klopsy dla każdego!Pytanie postawione brzmi: napierdalać kablę ode brodzisza bąbelki czy nie. Otóż tak. Napierdalać. Rozwikłane. Zamykam bym dodał do kabla jeszcze szukanie szuwarka Zaloguj się, aby wziąć udział w dyskusji

^{Klaps jako metoda wychowawcza? - forum Etyka w praktyce - dyskusja Małgorzata G.: Tommi P.: Dzieci się nie - strona 25 - GoldenLine.pl Oferty pracy Profile pracodawców Centrum kariery пропозиції роботи} fot. Fotolia Dlaczego uderzenie dziecka jest dla większości rodziców normalne (takie są wyniki badań przeprowadzonych przez CBOS), a już uderzenie dorosłego nie? Rodzice, którzy dają klapsy, będą z pewnością bronić swojego stanowiska twierdząc, że u nich taka metoda wychowawcza się sprawdza. Prawdopodobnie tylko im się wydaje, że się sprawdza, bo tak naprawdę niszczy psychicznie ich dziecko. Co badania naukowe mówią o klapsach? Do końca nie zdajemy sobie sprawy, jaki ból sprawiamy dziecku jakąkolwiek karą, nawet delikatnym klapsem, bo tej krzywdy nie widać na zewnątrz. Ten ból ujawnia się w sercu dziecka i w jego mózgu. Dziś dzięki różnym technikom badań rezonansowi magnetycznemu możemy sprawdzić naukowo, jaki wpływ na mózg ma strach, upokorzenie i wstyd, który odczuwa dziecko, które dostało klapsa. Nawet oddalenie dziecka do kąta czy mimika twarzy rodzica wyrażająca złość wystarczy, żeby dziecko odczuwało cierpienie – mówi Isabelle Filliozat, słynna francuska terapeutka. Jak udowodnili naukowcy z Kings College w Londynie bite dziecko (do bicia zalicza się również klapsy!) ma inną budowę mózgu niż dziecko, na które nikt nie podnosił ręki. U tych, których rodzice używali agresji (dawanie klapsów to też agresja!) jest mniej komórek istoty szarej niezbędnej do tworzenia kory mózgowej niż u tych, których rodzice nie bili. Dzieci, które znają klapsy są często zbyt uległe lub za bardzo agresywne albo mają problemy z nauką. Ale w przypadku mojego dziecka klapsy przynoszą efekty... Jeśli wydaje ci się, że klapsy przynoszą jakieś efekty, to tylko uboczne. Obserwujesz swoją pociechę i widzisz, że po klapsie staje się grzeczna jak aniołek. Jest to jedna z reakcji na stres, jaka może pojawić się u dziecka. Jest sparaliżowane i tak naprawdę nie rozumie twojego zachowania. Gdy po tym przeżyciu się ocknie, będzie chciało wyładować jakoś swoje emocje. Przeleje wtedy swoją agresję na kolegę albo młodsze rodzeństwo i niekoniecznie zrobi to tego samego dnia. Drugą, również częstą reakcją na stres, jest agresja. Wtedy dziecko, które dostało klapsa, jeszcze bardziej rozrabia albo krzyczy. Badania naukowe potwierdzają: klapsy krzywdzą dzieci. Dlatego może jednak warto spróbować przyznać się przed samym sobą, że popełniamy błąd i, mimo iż chcemy dla dziecka dobrze, wyrządzamy mu krzywdę i świadomie lub nie powodujemy nieodwracalne zmiany w jego mózgu! fot. Fotolia Dlaczego karanie dzieci (w tym i klapsy) nie rozwiązuje problemu? Karanie dotyczy tylko powierzchni spraw. Można tu przytoczyć 2 przykłady. Jeśli wyskoczą nam groźnie wyglądające krosty na skórze i posmarujemy je kremem, żeby nas nie swędziało, to nie rozwiązuje problemu, bo trzeba podać antybiotyk. W tym wypadku kara jest tylko kremem – tłumaczy Isabelle Filliozat. – Nie sięgamy do istoty problemu, nie leczymy przyczyny, tylko po prostu pozbywamy się tego, co jest na wierzchu. Drugi przykład: w garnku gotuje się woda i zaczyna kipieć. Jeżeli karzemy dziecko, to przykrywamy ten garnek pokrywką. Wtedy woda cały czas się gotuje a dodatkowo zaczyna się wylewać. Aby przestało się tak dziać, trzeba wyłączyć gaz. Przykrywanie garnka jest prowizorycznym działaniem - tak jak klaps. Jeżeli więc dziecko w jakiś sposób przesadza, rozrabia, to znaczy, że jest tego jakaś przyczyna. Naszą rolą jako rodziców jest dowiedzenie się, co leży w sercu dziecka, co się dzieje w jego głowie, dlaczego ono się tak zachowuje. Nie karzemy tego zachowania, tylko staramy się dotrzeć do istoty problemu, żeby pomóc dziecku. Takie zachowanie jest zazwyczaj przyczyną jakiegoś braku, jest w dziecku jakiś problem i ono na ten problem często odreagowuje w sposób niepożądany – dodaje psychoterapeutka. Kary tak naprawdę nie przynoszą żadnego rezultatu, mimo że rodzice czasem mają inne wrażenie. Są to tylko pozory, a rodzic ma czyste sumienie, bo wie, że coś robi, że reaguje na złe zachowanie dziecka. Trzeba sobie powiedzieć szczerze, że dawanie klapsów świadczy o lenistwie lub niewiedzy rodziców. Zamiast poświęcić czas na rozmowę z dzieckiem i znalezienie przyczyny jego zachowania, bijemy. Wiadomo, że czasem już tracimy cierpliwość, nie dajemy rady i wyręczamy się klapsem. Ale jak widać, to jest nasz problem, nie dziecka. To my powinniśmy nad sobą popracować, bo to my jesteśmy dorośli i dajemy przykład. Poza tym dawanie klapsów to iluzja władzy, oczyszczenie sumienia i zamiecenie wszystkiego pod dywan, a tym dywanem są często niestety uczucia naszego dziecka. Sprawdź, jak wychować dziecko bez klapsów! Biją z poczucia niesprawiedliwości – jeżeli metodą wychowawczą rodziców jest klaps, nie dziwmy się, że maluch również będzie uciekał się do taktyki bicia. Cios za cios, oko za oko, ząb za ząb – logika dziecka jest prosta. Bijąc maluchy, uczymy je agresji i przekazujemy komunikat w stylu: „Bicie jest OK. Dzisiaj wnuczki/dwoje 7 letnie jedna 8 letnia/same przyszły do mnie z wizytą o z tego powodu się ucieszyłam i jak zwykle poczęstowałam wnuczki tym co miałam w domu tj bułkami z czekoladą,które sama piekłam,ponieważ nie mam już pieniędzy na chleb i inne nie spodziewałam się,że wnuczka,która ma 8 lat zacznie zwracać mi krytyczne uwagi odnośnie mojego stanu jej co mi jest,ale przy okazji powiedziałam też jej,ze mam takie objawy jakie ona miała wcześniej o których poinformowała mnie jej mama wnuczka powiedziała mi,ze nie pamiętała o tym,dlatego starałam się to trakcie rozmowy zauważyłam,ze nie chce mnie słuchać i zatyka sobie uszy więc powiedziałam jej,ze skoro nie chce słuchać to co do niej ja mówię,to po co przyszła do mniePowiedziałam też wszystkim wnuczkom,że jak same chcą przychodzić do mnie,to powinny słuchać to co do nich mówię,ponieważ przychodzą do mnie z własnej tą sytuację dlatego,ponieważ jak pisałam nie chcę chodzić do córki,żeby się z nią nie kłócić,a wnuczkom powiedziałam,ze "jak mama Was sama puści do mnie i Wy będziecie chcieli z własnej woli do mnie przyjść,to będę zadowolona" i tak naprawdę byłam zadowolona z tej chcę,żeby do mnie przychodziły dzieci po to,ze chcą ze mną być,bo się tu dobrze czują,a nie dlatego,żeby z ich strony spotykała mnie 8 letnie dziecko chodzi już do szkoły i powinno wiedzieć po co chodzi do tej szkoły,dlatego powinno wiedzieć po co idzie z wizyta do swojej więc w tym przypadku nie wiem,czy dobrze postąpiłam i nie wiem,dlaczego wnuczka w ten sposób się jednak,ze w tym przypadku wnuczka kierowała się tym,ze w taki sposób zachowuje się w domu,ponieważ wielokrotnie widziałam jak wnuczki krytykują się nawzajem i nie mają szacunku dla własnej matki,która przekupuje ich tylko prezentami,czy po prostu daje dzieciom za każdym razem pieniądze jak jej pomogą w obowiązkach nie byłam idealną matka,ale dziecko powinno się uczyć od małego co może,a co nie,dlatego podałam tą wypowiedź również w tym temacie. 4z7U.

hxwscc6p8m.pages.dev/72

hxwscc6p8m.pages.dev/20

hxwscc6p8m.pages.dev/52

hxwscc6p8m.pages.dev/4

hxwscc6p8m.pages.dev/87

hxwscc6p8m.pages.dev/3

hxwscc6p8m.pages.dev/51

hxwscc6p8m.pages.dev/3

klaps dla dziecka forum